13 grudnia 2017 r. Trybunał Konstytucyjny wydał wyrok w sprawie o sygn. akt: SK 48/15, w którym uznał za niezgodną z ustawą zasadniczą interpretację art. 1a ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych. (Dz. U. z 2017 r. poz. 1785 i 2141), w zakresie, w jakim umożliwia kwalifikację jako budowli obiektu budowlanego spełniającego kryteria do bycia budynkiem, przewidziane w art. 1a ust. 1 pkt 1 powołanej ustawy- dalej: „u.p.o.l.”, t.j. trwałe związanie z gruntem; posiadanie fundamentów; posiadanie dachu; wydzielenie z przestrzeni za pomocą przegród budowlanych. Trybunał orzekł, że takiej interpretacji nie da się pogodzić z zasadą szczególnej określoności regulacji daninowych, wywodzoną z art. 84 w związku z art. 217, w związku z art. 64 ust. 3 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej.
Powyższym wyrokiem Trybunał zmienił praktykę orzeczniczą organów podatkowych i sądów administracyjnych co do sposobu interpretacji definicji budynków i budowli na potrzeby podatku od nieruchomości, polegającą na uznawaniu obiektów budowlanych posiadających cechy budynku zgodnie z u.p.o.l., za budowle i pobieraniu daniny przewidzianej dla budowli. Różnica jest duża. O ile budynki są opodatkowane kwotowymi stawkami od ich powierzchni, o tyle od budowli podatek pobiera się od ich wartości. W myśl wyroku opodatkowanie takich obiektów zawierających w sobie nowoczesne urządzenia techniczne nie od ich powierzchni użytkowej, a wartości, skutkowało uiszczaniem przez podatników daniny publicznoprawnej o zawyżonej wysokości.
Pisemne uzasadnienie wyroku zostanie zamieszczone na stronie Izby niezwłocznie po jego opublikowaniu.
Magdalena Borowczyk-Zalewska, główny specjalista ds. prawnych
