Zarówno w polskim, jak i unijnym systemie prawnym nie ma aktualnie regulacji, które w sposób kompleksowy określałyby zasady przeciwdziałania uciążliwościom zapachowym. Tymczasem, jak wynika z danych Inspekcji Ochrony Środowiska, uciążliwości zapachowe są jedną z najczęstszych przyczyn skarg na jakość powietrza. Szacuje się, że stanowią one nawet 50% wszystkich skarg, które trafiają co roku do WIOŚ.
Powyższy fakt ma istotne znaczenie w świetle znowelizowanych przepisów ustawy z dnia 20 lipca 1991 r. o Inspekcji Ochrony Środowiska (Dz. U. z 2018 r. poz. 1471 ze zm.; dalej: „UIOŚ”). W wyniku lipcowej noweli, organy Inspekcji Ochrony Środowiska nabyły nowe uprawnienia kontrolno-nadzorcze. I tak, począwszy od 18 sierpnia 2018 r. skargi dotyczące jakości środowiska, w tym powietrza, stanowią wystarczającą podstawę do przeprowadzenia przez inspektorów Inspekcji Ochrony Środowiska nieplanowanych kontroli interwencyjnych danej instalacji.
Problematyka odorowa będzie w najbliższym czasie zyskiwała na znaczeniu. Problem odorów rodzi szereg wyzwań zarówno w skali mikro, tj. z perspektywy przedsiębiorstw wodociągowo-kanalizacyjnych narażonych na eskalację roszczeń wobec ich działalności, jak i makro, tj. z punktu widzenia całej branży.
Mając powyższe na uwadze, w oczekiwaniu na ustawę antyodorową, Izba Gospodarcza „Wodociągi Polskie” opracowały Zeszyt Specjalny poświęcony problematyce odorowej. Zeszyt może pełnić dwojaką funkcję: kompendium przepisów prawnych, a zarazem zbiór dobrych praktyk, a także, będzie stanowić punkt wyjścia do sformułowania postulatów całej branży wod-kan na potrzeby prac legislacyjnych nad projektem ustawy antyodorowej.
