Sąd Najwyższy w składzie 7 sędziów w sprawie III CZP 97/16Z podjął 27 lipca 2017 r. uchwałę, w której stwierdził, że: Komornik sądowy nie może podwyższyć opłaty egzekucyjnej, pobieranej na podstawie art. 49 ust. 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. o komornikach sądowych i egzekucji (t.j.: Dz.U. z 2016 r., poz. 1138 ze zm.), o podatek od towarów i usług.
Powyższa uchwała zapadła w odpowiedzi na następujące zagadnienie przedstawione przez skład SN (postanowienie SN z 14 września 2016 r., III CZP 55/16):
Czy opłata egzekucyjna ustalona przez komornika sądowego na podstawie art. 49 ust. 1 ukse winna być powiększona o należność z tytułu podatku od towarów i usług, czy też zawiera w sobie kwotę podatku VAT?
Sąd Najwyższy wskazał, iż nie ma podstaw do doliczania do daniny publicznej kolejnej daniny, tj. podatku VAT. Sąd Najwyższy zauważył, że zgodnie z art. 84 Konstytucji każdy jest obowiązany do ponoszenia ciężarów i świadczeń publicznych, w tym podatków, określonych w ustawie. Podatek VAT jest oczywiście określony w ustawie, ale nie w taki sposób, który by pozwalał na doliczane go do opłat egzekucyjnych. Przepisu, który by to umożliwiał nie ma – stwierdził Sąd Najwyższy.
Przypomnieć należy, iż w uchwale z dnia 7 lipca 2016 r., III CZP 34/16 Sąd Najwyższy zajął stanowisko praktycznie tej samej treści, uznając, że: Komornik sądowy, określając wysokość kosztów postępowania egzekucyjnego, nie może podwyższyć opłaty egzekucyjnej, ustalonej na podstawie art. 49 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. o komornikach sądowych i egzekucji (jedn. tekst: Dz.U. z 2015 r., poz. 790 ze zm.), o stawkę podatku od towarów i usług.
Magdalena Borowczyk-Zalewska – główny specjalista ds. prawnych IGWP
