Składki na Fundusz Emerytur Pomostowych w sytuacji zatrudniania pracownika wykonującego pracę w szczególnych warunkach lub o szczególnym charakterze, zatrudnionego w niepełnym wymiarze czasu pracy.
W dniu 28 września 2016r. Sąd Najwyższy w sprawie UZP 10/16 podjął w składzie 7 sędziów uchwałę, zgodnie z którą ustalił, że:
„Składki na Fundusz Emerytur Pomostowych opłaca się także za pracownika wykonującego pracę w szczególnych warunkach lub o szczególnym charakterze zatrudnionego w niepełnym wymiarze czasu pracy (art. 35 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 19 grudnia 2008 r. o emeryturach pomostowych, jednolity tekst: Dz. U. z 2015 r., poz. 965 ze zm.)”.
Uchwała podjęta została na wniosek Pierwszego Prezesa SN w odpowiedzi na pytanie:
„Czy zgodnie z art. 35 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 19 grudnia 2008 r. o emeryturach pomostowych (jednolity tekst: Dz. U. z 2015 r., poz. 965 ze zm.) składki na Fundusz Emerytur Pomostowych opłaca się za pracownika wykonującego pracę w szczególnych warunkach lub o szczególnym charakterze zatrudnionego w niepełnym wymiarze czasu pracy?”
W uzasadnieniu pytania wskazane zostało, iż zgodnie z art. 35 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 19 grudnia 2008 r. o emeryturach pomostowych (jednolity tekst: Dz. U. z 2015 r., poz. 965 ze zm.) składki na Fundusz Emerytur Pomostowych (dalej jako FEP) opłaca się za pracownika, który spełnia łącznie następujące warunki: urodził się po dniu 31 grudnia 1948 r. oraz wykonuje pracę w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze, o których mowa w art. 3 ust. 1 i 3 ustawy. Obowiązek opłacania składek na FEP za pracownika, o którym mowa w ust. 1, powstaje z dniem rozpoczęcia wykonywania przez niego pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, a ustaje z dniem zaprzestania wykonywania tych prac. Istota sporu prawnego sprowadza się do pytania, czy skoro w art. 35 ust. 1 pkt 2 ustawy o emeryturach pomostowych występuje jedynie odesłanie do art. 3 ust. 1 i 3 ustawy o emeryturach pomostowych, brak natomiast odesłania do art. 3 ust. 4 i 5 tej ustawy, to powołany przepis powinien być interpretowany w ten sposób, że została w nim zawarta autonomiczna (odrębna w stosunku do tej która występuje w art. 3 ust. 4 i 5 ustawy o emeryturach pomostowych) definicja pracownika wykonującego pracę w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze, która swym zakresem podmiotowym obejmuje zarówno wykonywanie tego rodzaju prac w pełnym, jak i niepełnym wymiarze czasu pracy. Tymczasem zgodnie z art. 3 ust. 4 i 5 ustawy o emeryturach pomostowych za pracowników wykonujących pracę w szczególnym charakterze bądź szczególnych warunkach uważa się pracowników wykonujących te prace w pełnym wymiarze czasu pracy.
Mając na uwadze istniejące rozbieżności w wykładni prawa zachodzące w orzecznictwie Sądu Najwyższego, za uzasadnione uznano wystąpienie z wnioskiem o rozstrzygnięcie przez skład siedmiu sędziów Sądu Najwyższego przedstawionego na wstępie zagadnienia prawnego.
Sąd Najwyższy przyjął sprawę do rozpoznania w proponowanym składzie, i podjął uchwałę w brzmieniu wskazanym powyżej.
Główny Specjalista ds. Prawnych – r.pr. Magdalena Borowczyk-Zalewska
