Przedsiębiorstwa wodociągowo-kanalizacyjne zużywają znaczące ilości energii elektrycznej i cieplnej. Szacuje się, że jest to ponad 1% krajowej produkcji energii. Zgodnie z danymi benchmarkingowymi IGWP, w 2017 roku średnia energochłonność procesu zaopatrzenia w wodę wyniosła około 0,65 kWh/m3 sprzedanej wody, a odbioru i oczyszczania ścieków od 0,71 do 1,04 kWh/m3 oczyszczonych ścieków (w zależności od wielkości przedsiębiorstwa). Mimo że energochłonność procesów spada, to nadal istnieje znaczący potencjał do poprawy. Warto więc zastanowić się nad sposobami redukcji zapotrzebowania sektora na energię, tym bardziej że dobre przykłady już funkcjonują.
Niniejsze opracowanie ma na celu właśnie kompleksowe przedstawienie problematyki kwalifikacji prawnej komunalnych osadów ściekowych oraz dopuszczalnych metod ich zagospodarowania na gruncie obecnie obowiązującego stanu prawnego. W kolejnych punktach niniejszego materiału przedstawimy Państwu omawianą problematykę zarówno na gruncie europejskich jak i polskich aktów normatywnych obowiązujących w obszarach gospodarki wodno-ściekowej oraz odpadowej. Przedmiotem analizy staną się także akty o charakterze programowym, zwłaszcza uchwała Rady Ministrów nr 88 z dnia 1 lipca 2016 r. w sprawie Krajowego planu gospodarki odpadami 2022 (M.P. z 2016 r. poz. 784; dalej jako: KPGO 2022), Krajowy program oczyszczania ścieków komunalnych przyjęty przez Radę Ministrów w dniu 16 grudnia 2003 r.[1] oraz Program działań mających na celu zmniejszenie zanieczyszczenia wód azotanami pochodzącymi ze źródeł rolniczych oraz zapobieganie dalszemu zanieczyszczeniu przyjęty mocą rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 5 czerwca 2018 r. (Dz. U z 2018 r. poz. 1339; dalej także jako: program azotanowy), gdyż ze znajdującymi się w nich zapisami także wiążą się określone problemy i wyzwania dotyczące postępowania z komunalnymi osadami ściekowymi.
Serdecznie zapraszając Państwa do lektury liczymy, że przedstawiony materiał z jednej strony pozwoli przybliżyć zawiłą problematykę komunalnych osadów ściekowych, z drugiej będzie stanowił zaś podstawę do szerokiej dyskusji dotyczącej uregulowania tej kwestii, tak aby zapewnić możliwie wysoki poziom ponownego wykorzystania komunalnych osadów ściekowych, co niewątpliwie stanowi olbrzymie wyzwanie w toku zbliżającej się fali reform związanych z wprowadzaniem idei gospodarki o obiegu zamkniętym.
